เพียงวินาทีสั้นๆ...

เนื้อเรื่อง

มันไม่มีคำใดที่อธิบายได้

มันเป็นวันที่มีงานเยอะมาก เยอะจนหัวจะระเบิด แต่ก้อนะ วันนี้รุ้สึกไม่อยากนั่งกะเพื่อนสนิท ฉันกำลังเดินเร่ร่อนหาที่นั่ง ก้อได้พบกับที่นั่ง1
มันแลดูสงบ เงียบ และยังมีเพื่อนคน1นั่งอยู่ 'โธ่ๆๆๆ เราแทบจะไม่สนิทกันเลย ถ้าเข้าไปนังเค้าจะว่าไงน้าาาา' (ในความคิด)  "นี่ๆ นั่งด้วยจิ"
"นั่งเลยๆ" ซะงั้น นึกว่าจะไม่ให้เรานั่งซะอีก....
ผ่านไปไม่ถึง5นาที......
เราเรื่มจะสนุกกับการทำงานมากขึ้น เราเริ่มแลกคำตอบกัน (ก้อเหมือนลอกอานะ) โธ่... อะไรจะบังเอิญขนาดนั้น เมื่อเราทั้งคู่กลับไม่มีคำตอบให้กัน... "ทำไงดี จะเว้นไว้ก่อนไหม..." เขาถามฉันด้วยใบหน้าที่อึนๆ "หาให้หน่อยเด้ เปิดพจนานุกรมเอา" (ลืมบอก การบ้านวิชาภาษาไทย ^_^")  เขากำลังเปิดหาอย่างแคร่งเครียด ... "มันไม่เจออา..." ฉันก้อทำอะไรไม่ได้ ได้แต่...ยืนหน้าเข้าไปช่วย
อุ๊ย... ' ทำไม่นะ รุ้สึกมีบางอย่างของร่างกาย กำลังทำงานผิดปกติ มันเต้นอย่างรัวๆ สั่นๆ เหมือนกับกำลังหวั่นไหว... ยิ่งยืนหน้าเข้าไปใกล้ มันยิ่งรัว ยิ่งถี่... มันเกิดอะไรขึ้น... ' ความคิดของฉันหยุดลง เพราะ... เราหาคำำตอบเจอแล้ว!!! ในใจลึกๆก้อแอบเสียดาย ที่ความรุ้สึกนั้น มันช่างเป็นช่วงเวลาที่สั้นเหลือเกิน... 

ใครจะรุ้ได้เล่า ว่าความรุ้สึกแบบนี้ จะเกิดกับเราเำพียงคนเดียว งันหรอ ? .....

♥ ขอบคุณที่อ่านนะค่ะ♥